Oglądając manewry swoich towarzyszy krasnolud chwycił wodę święconą i swój amulet z symbolem Boga. Zaczął w ciszy, szeptem recytować modlitwę. W miarę im dłużej mówił, tym jaśniej na złoto świeciły jego oczy i medalion, a szept zaczął byś słyszalny dla wszystkich i odbijać się echem po okolicy. Wstał i wyprostował się, celując symbolem w upiora. Jego twarz była teraz trudna do zobaczenia przez blask. Inkantacja nabierała siły, woda i medalion jasno świeciły...

Krasnolud zajęty castowaniem spella nie miał za bardzo jak przyjąć tarczy, więc ta porządnie grzmotnęła go i posłała dwa metry dalej, toczącego się. Stęknął, kładąc jedną dłoń na posadzce i próbując wstać, ale ciało stawiało skuteczny opór. Warknął, szukając wzrokiem swojego naczynia na wodę święconą. Gdy tylko zobaczył je dwa metry dalej, zaczął się do niego czołgać. Czuł potworny ból w mostku...

O ile próba zranienia puszki była dość desperacka, zwłaszcza iż kostur był praktycznie jedynym źródłem światła, jego świetlane właściwości z pewnością też mogły być praktyczne. Kiedy z łoskotem rąbnął w hełm rycerza, wgniatając go nieznacznie, między upiorem a kosturem doszło do swego rodzaju reakcji - kostur na ułamek sekundy błysnął oślepiającym białym światłem, z kolei Człowiek-Puszka ryknął jak oparzony. Mgła która ulatywała się z pancerza straciła trochę na sile, aczkolwiek nie o tym powinien myśleć łucznik, któremu nie udało się złapać równowagi po odskoku, kiedy rycerz pod wpływem uderzenia zwolnił tylko w nieznacznym stopniu i już prawie złapał swój znienawidzony kostur.

Krasnolud motywowany odgłosami walki wyciągnął rękę i chwycił swoją wodę święconą. Skulił się, by zdusić światło które teraz znów zaczęło z niego się wydobywać, mrucząc po krasnoludzku:
"Odpędzam Cię, upiorze...
Odpędzam Cię, upiorze...
Odpędzam Cię, upiorze..." mruczał po cichu raz po raz, nabierając światła. Poza lekką poświatą na plecach jednak nic nie wskazywało na rzucanie czaru.

Łucznik wrzasnął pod zbrojnym z bólu, po czym spróbował raz jeszcze wbić sztylet, tym razem w ramię puszki, gdzie zbroja była naruszona.

Rycerz, szarpiąc się z łucznikiem został trafiony bezpośrednio egzorcyzmem - kula wybuchła magicznym ogniem, który zranił tylko Puszkę, nie czyniąc krzywdy łucznikowi. Uścisk rycerza od razu zelżał - w lukę pancerza miał wbity sztylet i tą zranioną ręką odpuścił już całkiem, drugą tylko symbolicznie właściwie obejmując łucznika. Mgła teraz ulatywała się praktycznie ledwo widocznymi strużkami. Rycerz zamiast ryku wydał z siebie coś bardziej w stylu jęku emeryta, i stoczył się obok łucznika, chyba dając za wygraną.

Łucznik tymczasem nie podnosząc się odpełznął najszybciej jak mógł od puszki. Nadal ściskał kostur tak, że aż zbielały mu palce. Trzymał go bardziej z przyzwyczajenia niż z konieczności. Bolały go żebra i ramię, ale raczej nie miał nic złamanego. Bacznym wzrokiem obserwował zbrojnego.

Puszka sobie leżał, niezbyt ruchliwie, chyba już nie chciał nikogo złapać w objęcia.

Łucznik mógł zauważyć iż kula kostura nie była już idealnie biała - przybrała kolor pomiędzy białym a żółtym i dawała odrobinę mniej światła.

Czarodziej był w stanie stwierdzić parę rzeczy o mgle - ulatywała z rycerza poprzez luki w pancerzu i rozpraszała się, najpewniej pod wpływem światła kostura. Niewątpliwe była też powiązana z agresją rycerza wobec wszelkich źródeł światła jak i zapewne to ona w ogóle pozwalała mu się poruszać. Mgła sama w sobie nie była czymś z czym mag miał kiedykolwiek do czynienia - czarodziejowi nie przychodziło do głowy aby kiedykolwiek zetknął się z czymś podobnym lub chociaż o czymś takim słyszał. Mgła wydawała się mieć podłoże magiczne, niemal pradawne.