Ponura cisza i hulający wiatr we wszystkie strony nie zatuszowały głośnych, niosących się echem dźwięków, które wydawał owy dosyć mocno obciążony metalem osobnik. Dochodziły one z pobliskiej budowli i stale narastały, zatrzymując się co jakiś czas w jakichś pomieszczeniach, które się ostały w dwupiętrowej kamienicy.

Ostatnio edytowany przez Marsen (2018-05-25 18:59:45)

Nieznajomy dopiero po chwili podniósł domniemaną głowę. Kobieta mogła dostrzec pod kapturem jedynie ciemność. Nieprzeniknioną, jakby wnętrze kaptura pozbawione było dna. A jednak z pewnością czuła, że ktoś ją obserwował parą oczu. Postać jeszcze przez chwilę milczała i dopiero później skupiła się na gościu. Po sylwetce można było stwierdzić, że to mężczyzna, chodź dość niski i nieco wychudzony. Pokręcił ponuro głową, spuścił wzrok na miecz i wydobył z siebie parę słów.
-NIE WIEM DO KOGO MÓWISZ I TEŻ NIE WIEM CZEGO SZUKASZ. JA TU PO PROSTU SIEDZĘ. SAM. A RACZEJ SIEDZIAŁEM. NIE OBRAŻĘ SIĘ JEŚLI ZNOWU DASZ MI TU BYĆ SAMEMU.

Słowa nie dochodziły z głowy blondynki, były w pełni normalne. Brzmiały jednak jak gardłowy krzyk z wnętrza płuc, przy tysiącu rozpalonych gardeł. Każdy jeden głos razem układał się w to ponure, zduszone zawodzenie, zmieszanie z cichym krzykiem. Nieprzyjemny dźwięk. Mężczyzna po prostu kiwał w zamyśleniu głową, starając się ignorować podróżniczkę. Z drugiej jednak strony czuł, że powinien zainteresować się jej obecnością. Dawno nikogo nie widział, chociaż nie narzekał z tego powodu.

-JESTEM ALEKS. MIŁO MI. - Skłamał w końcu, licząc że kobieta usatysfakcjonowana odpowiedzią odejdzie.

Nic się nie zbliża. To tylko ty się przemieszczasz po umarłej krainie i od miesiąca błądzisz bez celu. Zacznij od prostszych pytań. Gdzie właściwie chcesz się zbliżać?

Słowa zabrzmiały jak myśl. Ot zwykłe zdanie w głowie, które ledwo różniły się od myśli podróżniczki. Brzmiały jednak inaczej. Jak westchnięcie z oddali. Aleks z kolei przez jakiś czas nie zwracał uwagi na oddalającą się nieznajomą. Czuć jednak było, jak coś usilnie nurtuje go, by zwrócić na nią uwagę. Nie mógł tu przesiedzieć wieczności. Właściwie mógł, ale nie niosło to za sobą nich pożytecznego. Aleks jednak nie miał ochoty na bycie pożytecznym, satysfakcjonowała go w zupełności cisza i odpoczynek. Mógł na chwilę wypełnić tym pustkę w sobie. Prawdziwą i emocjonalną. W końcu jednak, jakby pchnięty przez kogoś innego, wstał i w ciszy sunął za nieznajomą, bez słowa wyjaśnień. Wyglądałoby to jakby chciał ją śledzić, ale zapomniał o ukrywaniu się.

Ostatnio edytowany przez Domi7777 (2018-05-26 05:28:20)

Wojownik wciąż bez ogródek sunął za kobietą, nie przykładając większej uwagi do tego jak kłopotliwie i niepokojąco to wyglądało. Szedł i rozmyślał ponuro nad tym, dlaczego właściwie się tu znajdował. Od kiedy pojawił się w tym dziwnym miejscu, miał okazję spotkać podczas wędrówki paru ludzi, lecz zazwyczaj byli oni dość martwi. W tym miejscu spędził większość swojego czasu. Gdy wstał, poczuł jakby podniósł się z długiego, głębokiego snu i idąc za podróżniczką, zaczął sobie uświadamiać na jak długo zamarł w całkowitym bezruchu, o czym przypominało mu mrowienie całego ciała. A raczej tego, co z niego zostało.

Winszuję zajawki, ale bieganie po szczątkach krain przysporzy Ci co najwyżej paru guzów, w gorszym wypadku przyjaciół. Nie chcę Cię zniechęcać, ale jeśli uważasz że w ten sposób zaraz wpadniesz na coś i naprawisz największy burdel od początku czegokolwiek, to muszę Cię chyba uświadomić, że Twój zawód właśnie zniknął z rynku.

Zakapturzony wojownik przystanął, gdy ujrzał wynurzającego się zza budynku rycerza. Kolejny. Pomyślał. Tłoczno się robiło na tych zapomnianych gruzowiskach. Aleks przystanął i znów wbił miecz w ziemię, opierając się o niego w ponurej postawie. Spoglądał na kobietę i chodzący pancerz, nie przejmując się zbytnio brakiem komfortu, jakim ich mógł obrzucać. Tymczasem rycerz mógł przysiąc, że widział za kobietą przed moment postać w brązowym, wyświechtanym płaszczu, o twarzy trupa, opierający się o kościany kostur. Chociaż był to tylko moment, widział magiczne kręgi na płaszczu, podejrzane buteleczki i czarną księgę, która w jakiś niewytłumaczalny sposób wyglądała na bluźnierczą. Gdyby chcieć włożyć całą herezję w jednego człowieka, powstawał pełny obraz. Jednak minęła krótka chwila, a za plecami kobiety nie było nikogo oprócz zabłąkanego cienistego wojownika w oddali.

Śmierci w przeciwieństwie do większości niepewnych rzeczy, możesz się doczekać. Rzekły myśli w głowie kobiety. Po chwili poczuła, że ten sam głos, który mówił do niej, spoglądał teraz w myśli rycerza. Ciężko było określić dlaczego właściwie to poczuła, ale mogła odnieść wrażenie, że tak jak to coś co mówiło do niej, czuło jej myśli i emocje, tak ona mogła czuć tę istotę. Ale nie słychać było żadnych innych myśli, a jedynie smutek.

Ostatnio edytowany przez Domi7777 (2018-05-26 09:21:14)

- Jestem Nitram. Nitram z Lothric, a wasza godność? - Ukłonił się w czasie przedstawiania się, po czym spojrzał po obu postaciach, unosząc wzrok jeszcze w skłonie.